Rebecca herinnert zich erg weinig van haar kindertijd. Als ze aan die tijd terugdenkt, voelt ze vooral dat wat ze gemist heeft; de aandacht van haar ouders. Zij hadden weinig tijd voor haar. Zoals ieder kind wilde Rebecca graag aandacht van haar vader en moeder, maar als middenstanders in de naoorlogse jaren waren ze vooral heel druk met hun winkel en bedrijf. Ze heeft haar papa en mama gemist en voelde zich vaak alleen.
Esmeralda heeft al jaren last van slapeloosheid en heeft ook al van alles geprobeerd om er van af te komen, van natuurlijke middeltjes tot zware slaappillen, van yoga tot stoppen met alcohol. Helaas ligt ze nog steeds elke nacht meerdere keren wakker en merkt ze dat haar slaaptekort haar overdag parten speelt. Zo is ze steeds sneller moe, wordt haar lontje steeds korter, heeft ze concentratieproblemen en sluipen er steeds meer foutjes in haar werk.
Esmeralda lag zoals gewoonlijk midden in de nacht wakker toen ze ineens een verrassend heldere ingeving kreeg; “Ik moet naar Inge!”.
Michelle is woest! Ze wil hier echt mee aan de slag, want het maakt haar ‘nasty’, zoals ze dan noemt. Ze belt me en vraagt of ik iets voor haar kan betekenen met paardencoaching. Coachen met paarden is altijd mooi werk, maar soms zijn andere werkvormen geschikter. Ik vraag door wat ze wil bereiken met de coaching. Michelle zegt dat ze het prima vindt dat ze soms boos is, maar haar reacties zijn de laatste tijd over de top, te groot. Ze hoopt dat ze kan leren boos te zijn op een meer elegante manier.
Michelle kent mij als paardencoach.
Jasmijn kwam eigenlijk voor haar neefje. Haar neefje is een jongeman van halverwege 20 en zou in de bloei van zijn leven moeten zitten. Maar jeugdtrauma maakt zijn leven donker en eng. Hij heeft veel last van angsten die een gezonde ontwikkeling als volwassen man in de weg staan. Toen ze las over mijn nieuwste werkvorm, Silent Eyes Coaching®, zag ze een opening op verwerking voor hem. Ze wilde er eerst graag zelf kennis mee maken en ervaren wat het is en doet.
Jasmijn heeft niet echt een thema waar ze zelf mee worstelt, zegt ze. Maar als ze dan toch iets moet bedenken, dan misschien haar egoïsme?
Linda (niet haar echte naam) is als klein meisje een paar keer geopereerd en heeft daarbij trauma opgelopen. Ze heeft er al jaren sterke emoties en vervelende beelden bij waar ze graag vanaf wil. Daarnaast hoor ik in haar verhaal regels uit haar familiesysteem doorklinken waar zij last van heeft, zoals ‘als kind houd je je mond’. We kiezen ervoor te beginnen met Silent Eyes Coaching® voor de verwerking van haar eigen trauma en parkeren de optie voor een familieopstelling voor een andere keer.
Als we aan de slag gaan met het protocol dringen zich diverse flarden van herinneringen bij haar op, levendige beelden die haar bang maken. Het zijn beelden die Linda niet kan plaatsen en het lijkt wel alsof ze naar een oorlogsfilm kijkt.
In maart wordt hij 80 jaar. Hij is de oudste cliënt die ooit mijn hulp heeft ingeschakeld. Hij geeft ook maar direct aan dat hij niet verwacht dat ik hem kan helpen, maar dat hij het graag een kans wil geven. Diverse gevoelens strijden bij mij om voorrang; bewondering, verbazing, aarzeling.
Ik ben direct onder de indruk van deze man; op zijn leeftijd vindt hij het nog steeds de moeite waard om aandacht te besteden aan zijn ontwikkeling. Of beter gezegd, aan een oplossing voor zijn onrust en frustratie. Want die gevoelens ervaart hij helaas iedere dag. De wonden zijn al vele jaren geleden opgelopen en sindsdien is hij boos! Boos op het systeem, boos op de onmacht die hij voelt, boos op de wereld, want die is hypocriet! Alle mensen zijn hypocriet! Door zijn boosheid is hij al veel mensen in zijn omgeving kwijt geraakt, ze zijn inmiddels afgehaakt. Het isolement valt hem zwaar. Hij heeft een hoge prijs betaald voor zijn principes.
“Ik kan niet specifiek benoemen waar ik bang voor ben, maar ik voel altijd een bepaalde vage angst bij andere mensen.” Ik vraag haar waar ze dat voelt in haar lijf. Ze slaat haar hand om haar hals als ze aangeeft dat ze dat in haar keel voelt, alsof deze wordt dichtgeknepen. Het is een sterk gevoel, een 9 op een schaal van 1 tot 10.
Voor de tweede keer die week kreeg ze een paniekaanval kreeg. Omvallen is geen optie. Maar zo doorgaan ook niet. Daarvoor is het signaal te groot.
Ze heeft het vaak genoeg om zich heen zien gebeuren, dat collega’s de eerste klachten van stress en overspannenheid negeerden. Met als gevolg dat ze vele maanden uit de running waren en na lange tijd nog steeds niet terug zijn op hun oude energieniveau.
Het is een gewone maandagochtend in de herfst als haar man, haar grote liefde, haar trouwe steun en toeverlaat, met een weekendtas al in zijn hand, haar mededeelt dat hij bij haar weg gaat. Verbijsterd kijkt ze hoe hij zijn tas achter in zijn auto zet en wegrijdt. Haar leven uit. Een donderslag bij heldere hemel!
Hij weet het zelf ook niet, waarom hij zich de laatste tijd somber voelt. Het was er gewoon ineens, zo lijkt het wel. Zijn ouders maken zich zorgen om hem, dus hier zit hij dan. Hij weet niet zo goed wat hij hier doet, maar staat er wel voor open om iets te proberen. Ik vraag hem wat hij zou willen bereiken. Hij is moe en slaapt slecht, is zijn dagritme een beetje kwijt, dus hij zou het wel fijn vinden als daar verbetering in zou komen.
Mijn lieve vriendin verloor 10 jaar geleden plotseling haar man. Ze bleef achter met drie kleine kinderen en stond er ineens alleen voor. Ze heeft zich super knap door een zwarte periode geworsteld en krabbelde weer op. Het leven ging door, ze ontmoette haar huidige man en het gaat gelukkig goed met haar. Haar verlies en verdriet zijn er nog steeds, maar kan ze dragen.
Maar nog altijd, bij het horen van elke sirene, krimpt ze ineen en slaat de schrik haar om het hart.
Dennis (niet zijn echte naam) heeft veel last van zijn verleden. Voor hem voelt het alsof hij altijd klein gehouden is; door zijn ouders, door zijn vier oudere broers, in zijn relaties. En hij komt daar maar niet van af. Het is een hardnekkig patroon dat hij graag wil doorbreken.
De kudde in de wei bestaat ‘toevallig’ uit een kleine witte pony en vier grote donkere paarden. Het eerste wat we zien als we naar de wei lopen, is de leidmerrie die met een verontwaardigd geluid en een ferme stamp van het voorbeen de kleine pony wegjaagt uit haar ruimte. Het is al begonnen.
Deze coachsessie is een aaneenschakeling van betekenisvolle bewegingen, waarvan ik er één in het bijzonder uit wil lichten.
Blog drieluik: Verleiden, het dient haar niet meer
Dit blog bestaat uit drie delen. Leestijd per deel is ongeveer 10 minuten.
Dit drieluik gaat over Mariëlle (niet haar echte naam), Indy en Nirvana en vertelt over het coachproces en de opbrengst van één coachsessie met twee niveaus, drie coachvragen en vier werkvormen. Al met al heeft deze coachsessie 1,5 uur geduurd. Deze coachsessie toont tussendoor ook de samenhang aan tussen een loopbaanvraag en persoonlijke ontwikkeling.
Voor deel 1, klik hier. Voor deel 2, klik hier.
Deel 3: De juiste vraag stellen aan je lijf
Een optieopstelling is een voorbeeld van lichaamswerk. Bij een optieopstelling, ook wel ‘vloerankeren’ genoemd, vertrouw je op de wijsheid van je lijf en kan je hoofd zich er even niet mee bemoeien. Het werkt als volgt.
Blog drieluik: Verleiden, het dient haar niet meer
Dit blog bestaat uit drie delen. Leestijd per deel is ongeveer 10 minuten.
Dit drieluik gaat over Mariëlle (niet haar echte naam), Indy en Nirvana en vertelt over het coachproces en de opbrengst van één coachsessie met twee niveaus, drie coachvragen en vier werkvormen. Al met al heeft deze coachsessie 1,5 uur geduurd. Deze coachsessie toont tussendoor ook de samenhang aan tussen een loopbaanvraag en persoonlijke ontwikkeling.
Deel 2: Ambities zijn gevaarlijk!
Ik herken de plek waar Nirvana nu staat vanuit het systemisch perspectief als de plek van de vader van vader.
Blog drieluik: Verleiden, het dient haar niet meer
Dit blog bestaat uit drie delen. Leestijd per deel is ongeveer 10 minuten.
Dit drieluik gaat over Mariëlle (niet haar echte naam), Indy en Nirvana en vertelt over het coachproces en de opbrengst van één coachsessie met twee niveaus, drie coachvragen en vier werkvormen. Al met al heeft deze coachsessie 1,5 uur geduurd. Deze coachsessie toont tussendoor ook de samenhang aan tussen een loopbaanvraag en persoonlijke ontwikkeling.
Deel 1: Het is al begonnen
Mariëlle heeft eerder positieve ervaringen opgedaan met paardencoaching en wil daar graag mee beginnen.
Marleen* is tijdens een praktijkmiddag als gastcoachee beschikbaar voor mijn studenten die leren coachen met hulp van paarden. Zoals iedere gastcoachee, krijgt ook Marleen de vraag om na te denken over een coachvraag die ze in wil brengen. Marleen weet niet zeker of ze wel een goede coachvraag heeft; ze wil graag ontdekken waarom ze geen verzadigingsmoment ervaart na het eten. De hele dag is ze in haar hoofd bezig met eten. Als ze iets te eten ziet, moet ze het ook opeten. En als ze dan gegeten heeft, is ze nooit echt verzadigd en kan er altijd nog meer bij. Ze vraagt zich af of we daar iets mee kunnen.
Ken je dat gevoel? Dat een coachsessie zo overweldigend is, dat zowel je klant als jijzelf vleugels krijgen? Ik heb ontdekt dat me dat vooral overkomt bij vraagstukken waarbij ik vooraf met mijn hoofd niet kan bedenken wat de beste werkwijze is. Gelukkig hoef ik het van mezelf ook niet altijd te weten en sta ik mezelf toe te experimenteren. Met andere woorden: dan doe ik maar wat. Dat vertel ik dan ook aan mijn klant en samen gaan we, vanuit het niet-weten, iets uitproberen.
Weerstand een groeibriljant? Wie zit er nou op weerstand te wachten? Weerstand voelt niet prettig, kan je behoorlijk in de weg zitten en vreet energie. Denk bijvoorbeeld aan weerstand op veranderingen in je werk, bij de introductie van weer een nieuw systeem of bij het eindeloze rapporteren waar je het nut niet van in ziet. Zoals bij Hans. Hans werkt met kwetsbare jeugd in complexe sociale situaties en vanuit zijn werkveld heeft hij te maken met zoiets als De Inspectie. De Inspectie wordt uitgesproken met een mengeling van ‘dat hoort er nou eenmaal bij’, afschuw en ‘wat ontzettend jammer dat dat nodig is’.
Met deze vraag wil Saar graag aan de slag. Saar is zelfstandig ondernemer en heeft een paar nieuwe ideeën die ze verder uit wil werken. In plaats van daar lekker mee aan de slag te gaan, vindt ze zichzelf met een boek op de bank, wandelend met de honden of in de wei met haar pony. Daar voelt ze zich schuldig over. Ze snapt zichzelf niet; ze weet wat haar te doen staat, maar in plaats van dat dan te gaan doen, doet ze hele andere dingen. Ze heeft echt de intentie, maar er volgt geen actie op. Ze wil graag meer zicht krijgen op dit ondermijnende patroon en vraagt om een opstelling met paarden.