Naar de onderliggende angst
In mijn vorige praktijkverhaal was het onderwerp CONTROLE en vertelde ik je hoe ondermijnend de behoefte aan controle kan zijn op groei en heling. Je kunt dit blog hier teruglezen. Misschien herinner je je nog dat ik schreef dat de ervaringen met Henk me hebben geïnspireerd tot een andere aanpak als controle een rol lijkt te spelen. Een weekje later deed de kans zich al voor bij de sessie van Caroline.
Caroline ervaart al langere tijd veel stress en is overprikkeld. Gevoelens van extreme vermoeidheid en moedeloosheid gaan gepaard met fysieke klachten. Het is afgelopen jaar een uitdaging geweest om goed voor zichzelf te zorgen en gezonde keuzes te maken, wat niet altijd lukte. Haar bejaarde ouders hadden haar nodig, haar kinderen hadden haar nodig, haar collega’s hadden haar nodig, ze moest overeind blijven, voor hen. Zelf kwam ze op de laatste plaats. Nog even volhouden, ik mag niet omvallen. Totdat ze omviel.
Begin van dit jaar is ze enthousiast gestart met een vitaliteitsprogramma, maar ze heeft het gevoel dat ze niet echt vooruit komt. Het duurt allemaal zo lang. Ze heeft nog steeds ernstig energietekort en twijfelt of ze op de goede weg zit. Haar gedachten vliegen alle kanten op. Ze komt bij mij in de hoop de chaos in haar hoofd tot rust te krijgen.
We beginnen met het IEMT-protocol op het gevoel van stress. Dat gevoel is voor Caroline op dit moment wel een 9 op een schaal van 1 tot 10. Caroline vindt een vroege herinnering waarbij ze dit gevoel ook had en we starten met de oogbewegingen. Netjes volgen haar ogen mijn handbewegingen (ik gebruik een emdr-stick) en het valt me op dat ik erg weinig activiteit ín haar ogen zie. Na een rondje oogbewegingen volgen altijd een paar testvragen om na te gaan wat nú de intensiteit van het gevoel is en of er mogelijk een ander gevoel voor in de plaats is gekomen waar we op door kunnen werken.
Ik: ‘Als je aan de herinnering denkt, wat voel je dan nu?’
Caroline: ‘Ik voel me nu rustig.’
Ik: ‘En als je dat gevoel weer probeert te voelen, wat gebeurt er dan?’
Caroline: ‘Niets, het blijft mooi rustig.’ Ze glimlacht erbij.
Ik: ‘Dus het is na één rondje oogbewegingen van een 9 naar een 0 gegaan?’
Caroline: ‘Ja, het is oké nu.’
Nu komt het sporadisch wel eens voor dat er maar één rondje oogbewegingen nodig is, maar dan zag ik veel oogactiviteit bij de cliënt. Bij Caroline zag ik nauwelijks oogactiviteit die op verwerking had kunnen duiden. Dat Caroline nu al tot verwerking was gekomen, verbaast mij dus. Zou de behoefte aan controle wellicht een rol spelen?
Ik : ‘Ofwel je reageert uitzonderlijk snel op IEMT, ofwel je geeft je er niet helemaal aan over. Mogelijk heb je een hele goede reden om controle te willen houden, was het ooit van levensbelang. Herken je dat misschien?’
Caroline: ‘Ja, als ik eerlijk ben wel.’
Ik: ‘En is het nu ook nog van levensbelang?’
Caroline: ‘Nee, eigenlijk niet. Maar het gaat automatisch.’
Ik: ‘Dat klopt. En het werkt nu niet mee. Wat vind je ervan dat we je coachvraag even parkeren en eerst iets gaan doen rondom controle?’
Caroline: ‘Ik voel dat dat nodig is om verder te komen, dus ja, dat lijkt me een goed idee.’
Ik leg uit dat de behoefte om de controle te behouden voortkomt uit de angst om de controle te verliezen. Ook dat herkent Caroline. Via een speciaal angst-protocol gaan we vervolgens op zoek naar haar grootste angst die hieraan gekoppeld is. We komen uit bij de volgende ‘waarheid’ voor het brein van Caroline:
‘Als ik de controle verlies, dan kan ik er niet voor anderen zijn en besta ik niet.’
Het is dus de stellige overtuiging, opgeslagen in het brein, dat wanneer Caroline de controle verliest, ze er niet voor anderen kan zijn en dan niet bestaat. Niet zo vreemd dus dat haar brein onbewust en automatisch de controle wil behouden.
Nu we dit weten, kunnen we IEMT toepassen op deze angst. Caroline doorloopt meerdere rondes met oogbewegingen en haar ogen laten een variatie aan oogactiviteit zien. Het is emotioneel, het is intensief, er is beweging.
Een paar weken later ontvang ik een berichtje van Caroline. ‘Ik ervaar meer rust in mezelf. Het is lastig te omschrijven, gewoon een rustig gevoel van binnen.’
Over een paar weken komt ze terug en kijken we wat er nog nodig is.