Hoe pak ik mijn leven weer op?
Joep kreeg 5 jaar geleden de diagnose kanker. Als vader van twee jonge kinderen, net gestart met zijn eigen onderneming, zette deze levensbedreigende ziekte de wereld van hem en zijn vrouw op zijn kop. Nog altijd is hij aan het revalideren, nog niet in staat te functioneren zoals hij dat graag zou willen. Hij komt bij mij omdat hij in een negatieve flow zit en zich afvraagt hoe hij weer positief in het leven kan staan. Hij gaat gebukt onder ernstige schuldgevoelens. Richting zijn vrouw kan hij niet de man zijn die hij wil; gelijkwaardig bijdragen aan inkomen, gelijkwaardig bijdragen aan de opvoeding van hun kinderen, maar vooral ook een steun voor haar kunnen zijn, een maatje, een anker en lichtpuntje in haar leven. Richting zijn zoontje is hij ervan overtuigd dat de problemen met school komen omdat hij zeer ernstig ziek is geworden.
Tijdens onze eerste afspraak hebben we IEMT toegepast op schuldgevoelens, frustratie en machteloosheid. Joep reageert heel goed op deze werkvorm en geeft aan dat hij voor het eerst fysiek allerlei gevoelens registreert. Het brengt hem een beetje van zijn stuk al die onrust in zijn lijf te voelen. Niet omdat het heel vervelend voelt, maar omdat hij vóelt. In al die andere therapieën die hij heeft ondergaan is dat niet eerder gelukt.
Tijdens IEMT komen vooral herinneringen voorbij van afgelopen jaren die betrekking hebben op zijn gezin. Hij verlaat ontspannen mijn praktijk en is benieuwd wat hij ervan gaat merken in real life.
Als hij een paar weken later voor zijn tweede IEMT-sessie komt, geeft hij terug dat er wel iets is gebeurd, maar dat hij het niet zo concreet kan benoemen. Hij merkt ook aan zijn vrouw en kinderen dat er iets is gebeurd. Hij is zich nu heel bewust van het feit dat hij overcompenseert, dat hij ontzettend hard zijn best doet om te ondersteunen en anderen niet tot last te zijn. Ik vraag hem of hij wellicht nog steeds bezig is met het vereffenen van een schuld. Die vraag resoneert en we gaan aan de slag.
Deze keer komen vooral herinneringen aan zijn ziekteperiode in het ziekenhuis voorbij. Ook ziet hij zijn vrouw worstelen met de situatie (ze is heel druk). Hij is verrast over een ‘zijweg’ die automatisch door zijn brein genomen wordt, te weten die van de geboorte van zijn zoontje. Daarnaast wordt hij zich ervan bewust wat hij allemaal onbewust aangevoeld heeft van zijn vader, moeder, tante en oma. Opnieuw maakt de sessie veel indruk op Joep en verlaat hij ontspannen mijn praktijk.
Onlangs kwam Joep voor de derde keer en vertelt hij enthousiast dat zijn schuldgevoel helemaal is verdwenen. “Zo apart!” Wel heeft hij nog gevoelens van machteloosheid en frustratie, van irritatie dat hij niks kan! Het is een boos gevoel. Daarnaast is er een nieuw gevoel, een gevoel van onbehagen wat hij voelt van zijn vrouw en wat hem heel verdrietig maakt.
Dit keer komen er vooral twee herinneringen voorbij van zijn zoontje die als baby onderzocht is in het ziekenhuis. Met name de ‘lompe’ communicatie en begeleiding van een van de specialisten laat nog steeds sporen na. Daarnaast voelt hij hoe stressgevoelens oplopen bij een herinnering aan een specialist die telefonische updates van de onderzoeken doorgaf.
Het verrast hem enigszins dat hij bij deze herinneringen uitkomt, maar blijkbaar is er in zijn onbewuste een duidelijke koppeling gemaakt tussen deze ervaringen en de huidige gevoelens van machteloosheid, frustratie en verdriet. Nadat de IEMT-sessie is afgesloten praten we nog wat na. Joep vertelt voor het eerst met een grote lach op zijn gezicht over hoe bijzonder, getalenteerd en slim zijn zoontje is. We komen tot de conclusie dat papa veel van zijn kind leert.
We spreken even geen nieuwe sessie af; Joep gaat eerst eens ervaren wat de uitwerking is na drie sessies. Lukt het hem zijn leven weer wat op te pakken en positiever in het leven te staan?
Twee maanden later neem ik contact op met Joep en vraag hoe het met hem gaat. Hij voelt nog wat onrust bij de herinnering aan de specialist die de updates telefonisch doorgaf. De andere herinnering doet hem niet veel meer. De boosheid en negatieve gevoelens die hij opmerkt bij zijn vrouw betrekt hij minder op zichzelf. Hij kan gemakkelijker accepteren/erkennen dat zij die gevoelens heeft maar dat niet alles zijn schuld is.
Voor Joep voelt het leven wat lichter.