Wie ben ik eigenlijk?

Noor is op zoek naar zichzelf. Sinds haar jongste een paar maanden geleden ook het ouderlijk huis heeft verlaten en ze zich niet meer kan laten afleiden door haar moederrol, haalt haar verleden haar in. Door de vele veranderingen op haar werk is ze haar houvast daar ook een beetje kwijt. Ze weet niet meer wat haar plek is en het voelt alsof ze elke dag weer aan het overleven is. Ze voelt zich verloren. “Wie ben ik eigenlijk?”, is een vraag die ze niet meer uit haar hoofd krijgt.

Als kind voelde Noor zich ongewenst, met name door haar moeder. Het ontbreekt haar aan liefde, aandacht en steun. Wel was er de kritiek en afwijzing. Wat ze ook deed, hoe zeer ze ook haar best deed, het was nooit goed. Dit is nog steeds zo en hoewel ze alles heeft gedaan om haar kinderen ervoor te beschermen, heeft zij ze niet altijd kunnen behoeden voor het kwetsende gedrag van haar ouders. (Dit schrijf ik overigens zonder oordeel naar de ouders. Ik ‘zie’ dat zij op hun beurt getraumatiseerd zijn en sluit ze in mijn hart.)

De haar welbekende gevoelens van verdriet, eenzaamheid en onzekerheid liggen deze ochtend dicht onder de oppervlakte en we starten daarom met IEMT. Via de verschillende lagen van emoties komt Noor bij haar herinneringen en verwerken we vroegkinderlijk trauma. Ze voelt voor het eerst compassie voor die kleine meid die behoefte had aan liefde en duidelijkheid. We zijn beiden ontroerd.

Een week na haar eerste sessie ontvang ik een appje van Noor. Ze geeft aan dat ze nu al veranderingen merkt; ze heeft meer energie en, voor het eerst… hoop. Ze realiseert zich nu pas dat ze zich erbij neer had gelegd dat dit haar leven was, dat ze het hiermee zou moeten doen. Ze had eigenlijk de hoop opgegeven op een vrediger leven en een positiever zelfbeeld. Maar ze voelt weer hoop! Wauw.

Toch waren we er nog niet, bleek tijdens onze volgende afspraak. Twee weken later is Noor er weer. Het fijne gevoel is helaas weggezakt en ze staat stijf van de spanning. Ze voelt het gieren door haar lijf. We gaan op zoek naar iets wat haar kan hebben getriggerd en ontdekken dat het te maken heeft met de onvoorspelbaarheid in een nieuwe situatie. Niet weten wat ze kan verwachten, voelt als zeer onveilig. Hier leg ik graag iets over uit.

Als baby is het van levensbelang dat je heel snel ontdekt welk gedrag leidt tot dat wat je nodig hebt; voeding, verzorging en warmte. Hoe voorspelbaarder de reactie van de verzorger, hoe veiliger het voor de baby is. Als je verder opgroeit, komt je erachter welke spelregels er gelden binnen het gezin; welk gedrag wordt beloond en wat wordt bestraft? Als die spelregels steeds wisselen - ouders zijn zeer inconsequent of grillig in hun reacties - dan weet het kind niet waar het aan toe is. Dit wordt als zeer onveilig en machteloos ervaren. Omdat de reactie onvoorspelbaar is, ben je continu op je hoede en word je steeds onzekerder.

In een dergelijke omgeving is Noor grootgebracht. Dit wetende, is het dus niet zo raar dat met name nieuwe situaties voor de volwassen Noor nog steeds een trigger vormen voor gevoelens van grote onzekerheid en angst. Hier passen we IEMT op toe en even later voelt Noor de rust bij zichzelf terugkeren.

Om haar eigen plek te ervaren, maken we een volgende afspraak bij de kudde paarden. Hun rol dit keer: ondersteunen bij het onwennige proces van Noor om haar eigen plek te ontdekken en in te nemen. De ervaring maakt diepe indruk op Noor. Een week later ontvang ik van haar het volgende bericht:

“Ha Inge, na een week is er het besef dat vorige week life changing is geweest. Ook merk ik dat het een grote impact heeft. Ik heb tijd nodig om alles te laten landen. Ik kom echt nog voor een volgende stap. Heb alleen even tijd nodig. Het gaat goed met me. Ik ben op mijn plek, in ben thuis en ik merk dat ‘mezelf veilig voelen’ ook in beweging komt. Het geeft ontspanning. Daarnaast erg moe.”

Overleven vergt dan ook veel energie. Nu is het tijd om bij te komen.