Hoe angst onze waarneming kan vervormen
Denise heeft als klein meisje dingen gezien die niet bedoeld zijn voor kinderogen. In haar volwassen leven laat dat duidelijke sporen na, met name binnen relaties met mannen. Ze is voortdurend zeer alert en heeft scherpe antennes afgesteld op mogelijke dreigingen en gevaar. Relaties zijn complex, omdat Denise de behoefte voelt om zich te verbinden en tegelijkertijd een onveiligheid voelt die maakt dat ze afstand neemt, zich terugtrekt. Nu ze voor het eerst in haar leven een relatie heeft met een lieve man die haar respecteert en waarbij ze zich veilig voelt, lijkt de onveiligheid in relaties verplaatst te zijn naar haar werkomgeving. Onlangs is ze als gevolg van de onveilige werksfeer uitgevallen.
Hoewel het wellicht moeilijk voor te stellen is, zijn de nieuwe ingrijpende ervaringen als volwassene op een bepaalde wonderlijke manier haar kansen om te komen tot verwerking en heling van de traumatische ervaringen uit haar kindertijd en jeugd. Denise vindt het spannend om haar trauma’s aan te kijken, maar haar wens om af te rekenen met ondermijnende patronen is zo sterk dat ze de uitdaging aangaat. We hebben een aantal sessies ingepland om tot verwerking te kunnen komen. Gevoelens waar ze mee wil starten, zijn onveiligheid en angst om verlaten te worden.
Denise is best sceptisch over IEMT, daar is ze eerlijk over. Al tijdens de kennismakingsoefening met IEMT moet ze haar neiging om weg te lopen onderdrukken. Ze wil zichzelf en IEMT echt een kans geven, de nood is te hoog om bij voorbaat al op te geven, dus ze zet door. Hoe knap! (Zoals je in een eerder praktijkverhaal hebt kunnen lezen, is de behoefte aan controle bij mensen die ingrijpende ervaringen hebben meegemaakt heel groot. Logisch, want deze mensen voelen zich onveilig. Controle is hun houvast geworden.)
Denise reageert op de kennismakingsoefening zoals veel gevoelige mensen reageren: ‘Huh, da’s gek… ik voel me nu helemaal rustig bij de herinnering die net nog verdriet opriep.’ We concluderen dat IEMT een werkvorm is waar we verder mee kunnen gaan.
Na twee sessies merkt Denise al grote verschillen in zichzelf. Ze is rustiger en kan steeds beter in verbinding blijven met zichzelf, maar heeft nog veel last van wat zij noemt ‘mannelijke energieën’. Dan wordt ze overweldigd door gevoelens waar ze maar moeilijk weer uit kan komen. Ze trekt dan onmiddellijk een muur op en gaat uit verbinding. Het is haar verlangen om in verbinding te blijven met alles wat er is. Vanuit dit verlangen gaan we tijdens de derde sessie naar de kudde paarden. Door loting komen we terecht in een kudde van drie ruinen. Toeval?
Vooraf geeft Denise duidelijk te kennen dat ze zich helemaal op haar gemak voelt bij paarden. Als we bij het hek van de wei komen, staat een van de paarden vlakbij ons en de twee anderen staan ver weg. We gaan de wei in en het grote paard komt heel rustig contact maken met mij. Denise kruipt achter mij en geeft aan dat ze overvallen wordt door angst. Ze voelt dat de energie van dit paard heel mannelijk is en dat ze zich daardoor heel onveilig voelt. Ik zie nog steeds een kalm, vriendelijk paard. Als een van de andere paarden rustig onze kant op komt lopen, is het duidelijk dat Denise graag de wei uit wil. We zijn dan ongeveer drie minuten bij de paarden geweest.
Voor Denise was de dreiging die van het rustige paard uitging levensecht en levensgroot. Dit deed me denken aan de tijd dat ik nog bang was voor spinnen. Toen was iedere spin ontzettend groot. Nadat ik deze angst had aangepakt heb ik nooit meer zulke grote spinnen gezien. Ons emotionele brein (limbische systeem), dat de functie heeft om ons te behoeden voor gevaarlijke situaties door tijdig alarm te slaan, kan bij potentiële dreigingen de ‘werkelijkheid’ anders aan ons representeren. Groter, dreigender, zodat we een beslissing nemen; vechten, vluchten, bevriezen, flauw vallen, meewerken, et cetera. We reageren dus op onze ‘representatie van de werkelijkheid’. Voor de duidelijkheid herhaal ik de eerste zin van deze alinea: voor Denise was de dreiging die van het rustige paard uitging levensecht en levensgroot.
De zeer levendige gevoelens van bedreiging en onveiligheid die de ontmoeting met de kudde opriep hebben we, eenmaal weer binnen, direct aangepakt met IEMT. Via wantrouwen en oneerlijkheid komt ze uit bij een gevoel van zelfcompassie. De tranen die hierbij horen werken zuiverend. Met een opgelucht gevoel gaat ze naar huis.
Het idee was om met behulp van de veilige kudde te ontdekken hoe Denise in verbinding kan blijven met alles wat er is. Er mocht echter eerst nog meer breinwerk gedaan worden in de vorm van het neutraliseren van triggers met behulp van IEMT.
Er zit een maand tussen deze en de volgende sessie. Denise is nog steeds erg verbaasd over de effecten van onze sessies, ze had het niet verwacht. Al die therapieën die ze door de jaren heen al heeft gedaan en waar ze haar verhaal steeds moest vertellen, hebben haar niet gebracht wat drie sessies IEMT en een korte ontmoeting in de kudde wel hebben gebracht. Afgelopen week had ze een afspraak met haar vader en het was zelfs een soort van gezellig geweest. Ze heeft geen last meer van de overweldigende gevoelens die de aanleiding vormden voor onze sessies. Binnenkort gaat ze zich beter melden op haar werk. En ze heeft besloten dat ze beter af is in een andere omgeving; in het nieuwe jaar start ze bij een nieuwe werkgever. Want dat is ze waard! Het voelt op een rustige manier heel krachtig als ze dit uitspreekt.
In het nieuwe jaar komt ze nog één keer terug en dan gaan we opnieuw naar de kudde. We zijn beiden heel benieuwd of ze dan in verbinding kan blijven met alles wat er is. Ik laat het jullie weten.