Verleiden; het dient haar niet meer (1)

Dit drieluik gaat over Mariëlle (niet haar echte naam), paarden Indy en Nirvana en vertelt over het coachproces en de opbrengst van één coachsessie met twee niveaus, drie coachvragen en vier werkvormen. Al met al heeft deze coachsessie 1,5 uur geduurd. Deze coachsessie toont tussendoor ook de samenhang aan tussen een loopbaanvraag en persoonlijke ontwikkeling.   

Deel 1: Het is al begonnen

Mariëlle heeft eerder positieve ervaringen opgedaan met paardencoaching en wil daar graag mee beginnen. Ook in tijden van Corona is paardencoaching heel goed mogelijk. Bij het kiezen van een paard maak ik gebruik van lootjes. Dat gaat als volgt. Op de diverse locaties waar ik werk hebben de beschikbare paarden allemaal een eigen naamkaartje. Ik schud de kaartjes en trek er één blind uit, waarbij ik volledig vertrouw op het lot.

Zo ook deze keer. Op de kleinschalige stal van mijn buren wonen vier paarden en een pony, waarvan er drie ingezet mogen worden in de coaching. We kunnen er rustig en beschut buiten aan de slag. Ik schud de naamkaartjes en trek er eentje uit; Indy.

Nu gebeurt er iets vreemds… hoewel ik weet dat ik het goede kaartje heb getrokken, is er ook het gevoel dat er iets niet klopt. Na wat getwijfel kies ik ervoor om van mijn principe af te wijken. Ik schud opnieuw en trek weer een kaartje. Dit keer komt Nirvana eruit. Ja, weet ik, dat klopt ook. Hmm, misschien wordt straks duidelijk waarom de loting zo moet verlopen.

Zoals afgesproken tref ik Mariëlle bij mij buiten naast het huis. Mariëlle is een intelligente, lieve vrouw van middelbare leeftijd. Hoewel het verhaal van de cliënt voor het paard niet relevant is, vraag ik Mariëlle waar ze vandaag naar wil kijken. Mariëlle geeft aan dat het een loopbaanvraag betreft. Het is een behoorlijke kluwen geworden in haar hoofd en ze komt er zelf niet uit. Ze wil graag haar gedachten ordenen en meer inzicht krijgen in haar motieven.

Als we naar de wei lopen, zijn er twee paarden die ons opvallen; Indy, die op haar zij ligt, en Nirvana, die in onze richting staat gekeerd. Beide paarden kijken ons aandachtig, actief en toch ontspannen aan. Alsof ze ons al hadden verwacht. De andere paarden grazen. Het is al begonnen.

Indy is het paard dat het eerst uit de loting kwam. Een liggend paard tijdens coaching kan duiden op verlies, afscheid, het einde van iets, de dood. Zou dit betekenen dat ze een deel van het antwoord op haar vraag al heeft gekregen? Mariëlle kan het zich zomaar voorstellen.

Voordat we Nirvana uit de wei halen en naar de bak brengen, zet ik eerst nog een draadje in de bak. Op deze manier ontstaan er twee velden; een werkveld waar het paard in komt te staan en een neutraal veld. In het neutrale veld liggen wat materialen die we kunnen gebruiken (deken, pionnen, placemats, een lang touw) en hier wacht ik met de deelnemer totdat het paard aangeeft dat de deelnemer het werkveld in mag komen. Zoals ik dat zo vaak heb mogen ervaren, is haar sessie ruim daarvoor al begonnen met Indy en Nirvana.

Terwijl ik de draad in de bak span, vertelt Mariëlle wat meer over haar situatie. Ongeveer een jaar geleden werkte Mariëlle bij een mooie, kleinere organisatie waarvan de missie haar erg aanspreekt. Ze was haar adviesfunctie langzaam ontgroeid en verlangde naar een positie met meer invloed. Ze wilde zich meer bezighouden met visie en strategie. Bij gebrek aan interne doorgroeimogelijkheden en door de steeds stroever verlopende samenwerking met haar directeur, vertrok Mariëlle naar een andere werkgever.

Ze koos voor een operationele functie, dit keer bij een hele grote organisatie met veel managementlagen. Haar idee was om eerst binnen te komen op operationeel niveau, de organisatie te leren kennen, zichzelf te bewijzen en op termijn intern door te groeien. Het wordt haar echter steeds duidelijker dat haar huidige functie haar niet gelukkig maakt. Tijd voor actie. Haar vraag is: “Wat wordt mijn volgende stap?”.

De draad is inmiddels in de bak gehangen en we halen Nirvana erbij. Nirvana maakt een wat nerveuze indruk en loopt heen en weer. Dit gedrag ken ik niet zo van haar. 

Mariëlle vertelt verder. Onlangs heeft ze haar voormalige HR-collega, die nog steeds bij die kleinere werkgever werkt, opgezocht. Ze hoort dat de directeur is vertrokken. Mariëlle krijgt direct prettige kriebels, positieve energie, voelt ruimte, ziet een kans. Bovendien ziet ze direct wat de organisatie nodig heeft richting een gezonde toekomst. In plaats van haar eigen visie hierover aan te geven, voelt ze zich klein worden, verliest Mariëlle de verbinding met zichzelf en probeert ze de HR-dame te verleiden door op haar gevoel in te spelen en zo het vertrouwen in haar te winnen. Niet met haar inhoud, maar met haar charme, een soort oude-jongens-krentenbrood-beroep. Wat gebeurt hier?

Na het gesprek wordt Mariëlle zich er pas van bewust wat er gebeurde en ze herkent een oud, vertrouwd patroon. Dit kent ze, het verleiden om iets te bereiken. Terwijl ze het niet nodig heeft, want haar inhoud is prima. Waarom lukt het haar niet om gewoon vanuit haar kracht in gesprek te blijven met de HR-dame? Mariëlle voelt aan alles dat dit een oud patroon is wat haar niet meer dient. Het voelt als een slap alternatief om maar niet voor zichzelf te hoeven gaan staan. Zij weet wat de organisatie nodig heeft en welke bijdrage zij te bieden heeft. Tijdens het gesprek met haar voormalige collega komt het idee aan een rechterhand-positie in haar op.

Terplekke, in de bak met het paard, doorziet ze zichzelf en betrapt ze zichzelf op haar voorzichtigheid. Het voelt heel spannend om het hardop uit te spreken, maar ergens weet ze dat ze het ook heel goed zou doen als directeur.

Nirvana blijft ondertussen nerveus heen en weer lopen. Ik vraag haar: “Als je dit weet, wat maakt je dan zo onrustig?”. Het is de angst dat haar woorden belachelijk klinken en dat ze het helemaal niet waar kan maken. Nirvana loopt nu rustig naar een plek schuin rechts achter Mariëlle en blijft daar ontspannen staan.

Lees verder in deel 2 van dit drieluik.