Zo kan een verborgen dynamiek doorwerken

Ze heeft twee thema’s waar ze naar wil kijken; teveel verantwoordelijkheid op zich nemen en niet gezien en gehoord worden. Het lijken twee losstaande vragen. Of…?

In januari start ze in haar nieuwe baan. Ze wil nou eens niet in de situatie belanden waarin ze te snel teveel verantwoordelijkheden op zich neemt. Of we daar iets mee kunnen. Daarnaast loopt het thema ‘niet gezien of gehoord worden’ als een rode draad door haar leven. Ik stel paardencoaching voor, zodat we in korte tijd zicht krijgen op deze patronen en of we de bron mogen zoeken in haarzelf of in de onderstroom van haar systeem. Ze weet niet zo goed wat ze daarvan kan verwachten, maar staat er zeker open voor.

Zodra de pony in de bak komt, gaat hij rollen. Ik sla de beweging even op, maar doe er nog niets mee; op dit moment van de sessie zie ik dat als natuurlijk gedrag van de pony. Vrouw en pony nemen een paar minuten de tijd om contact te maken met elkaar, voorzichtig en vriendelijk. Ze herkent dat ze graag even de kat uit de boom kijkt. Dan begint de pony vrij fel met zijn voorbeen te kappen in het zand, het ziet er behoorlijk driftig uit. Hoe opvallend dit gedrag ook is, ik krijg er nog geen ingeving bij.

De pony houdt op met kappen en loopt naar de pionnen en placemats die ik aan de kant van de bak heb gelegd. Voor mij een teken dat het waarschijnlijk een systemische coachsessie gaat worden.

Omdat ik op dit moment nog niet weet wat er opgesteld mag worden, vraag ik eerst nog maar wat door op het contact dat ze ervaart. Terwijl ze mijn vraag beantwoordt, gaat de pony opnieuw liggen en rollen. Op mijn vraag of ze iets of iemand verloren is waar niet om gerouwd is, komen de tranen. Ze vertelt dat ze haar vader heeft verloren toen ze 18 jaar was. Ze heeft niet echt om hem kunnen rouwen, denkt ze, want ze moest van alles regelen voor haar moeder nadat haar vader was overleden. En nog steeds, voegt ze er bijna achteloos aan toe. De pony begint opnieuw driftig te kappen met zijn voorbeen.

Ik vraag haar iets te pakken voor haar vader. Ze pakt een pion en zet ‘m ergens in de bak. Zelf gaat ze er links naast staan en slaakt een zucht; “fijn, het voelt alsof hij aan mijn zijde staat”. Ze hadden een hele fijne band. De pony komt in actie en gaat heel rustig en subtiel met zijn neus richting haar buik. Hoewel het voor de vrouw kloppend en fijn voelt, begin ik te twijfelen.

Systemisch gezien heeft ze onbewust de partnerplek ingenomen door links naast haar vader te gaan staan. In een kloppende ordening voel je je ouders achter je en je partner naast je. En wat wil de pony aangeven met zijn neus in haar buik? Ik volg mijn ingeving en vraag haar om iets te pakken voor haar moeder. Ze pakt opnieuw een pion en zet ‘m ergens in de bak. Een golf van verdriet overspoelt haar en ze moet flink huilen. De pony loopt naar de pion van vader en tikt er tegenaan waardoor de pion omvalt.

Zachtjes vraag ik haar of het zo kan zijn dat ze niet haar vader, maar haar moeder verloren is. Dat de niet-genomen rouw erover gaat dat ze sinds het overlijden van haar vader ook haar moeder is verloren? Dat ze de plek van haar moeder is gaan innemen en er zo voor gezorgd heeft dat alles geregeld werd wat moest gebeuren? En dat nog steeds doet? De rillingen lopen over onze ruggen en armen. Ze weet dat dit klopt.

Ze kan het nu zelf invullen; waarom ze toch altijd met verantwoordelijkheden aan de haal gaat die niet bij haar horen. Maar ook hoe het kan dat ze niet gezien en gehoord wordt. Ze stond namelijk niet meer op haar eigen plek, op de kindplek, maar was opgestegen naar de ouderplek. Dat is een niet-kloppende plek met niet-kloppende verantwoordelijkheden.

Het blijkt een patroon te zijn wat voor de tweede keer herhaald wordt in een volgende generatie. Ook haar moeder heeft op jonge leeftijd een ouder verloren, ze was 10 toen zij haar moeder verloor en in het gezin grotere verantwoordelijkheden ging dragen dan bij haar kindplek horen.

Een paar weken later spreken we elkaar weer. Ze vertelt dat ze na de opstelling een gesprek met haar moeder heeft gehad. Ze heeft verteld over haar ervaringen met de pony en de inzichten die ze kreeg. Het was een prachtig, ontroerend gesprek tussen moeder en dochter. Terwijl ik dit typ, lopen de rillingen weer over mijn rug en armen. De toekomst zal uitwijzen hoe de opstelling doorwerkt in haar nieuwe baan.