"De wereld is hypocriet!"
In maart wordt hij 80 jaar. Hij is de oudste cliënt die ooit mijn hulp heeft ingeschakeld. Hij geeft ook maar direct aan dat hij niet verwacht dat ik hem kan helpen, maar dat hij het graag een kans wil geven. Diverse gevoelens strijden bij mij om voorrang; bewondering, verbazing, aarzeling.
Ik ben direct onder de indruk van deze man; op zijn leeftijd vindt hij het nog steeds de moeite waard om aandacht te besteden aan zijn ontwikkeling. Of beter gezegd, aan een oplossing voor zijn onrust en frustratie. Want die gevoelens ervaart hij helaas iedere dag. De wonden zijn al vele jaren geleden opgelopen en sindsdien is hij boos! Boos op het systeem, boos op de onmacht die hij voelt, boos op de wereld, want die is hypocriet! Alle mensen zijn hypocriet! Door zijn boosheid is hij al veel mensen in zijn omgeving kwijt geraakt, ze zijn inmiddels afgehaakt. Het isolement valt hem zwaar. Hij heeft een hoge prijs betaald voor zijn principes.
Hij is zelf de eerste die toegeeft dat hij een moeilijke man is. Voor wie?, vraag ik mij in stilte af. Maar hij is het strijden moe, hij wil leren zich neer te leggen bij zaken die hij niet kan beïnvloeden. Hoe mooi is dát? Hij hoopt dat ik hem hierbij kan helpen. Ik hoop het ook. Zoals gewoonlijk, beginnen we met een zgn. kennismakingssessie. Een kennismakingssessie is bedoeld om te ontdekken of IEMT een geschikte behandeling is voor de cliënt. Net als meneer, heb ook ik mijn twijfels. Hoewel hij duidelijk open staat voor de werkvorm, zie ik vooral een koppige man in ‘controle-stand’ die ontzettend graag zijn verhaal kwijt wil, zijn gelijk wil, gehoord wil worden. Lukt het hem om dat sterke hoofd even te laten pauzeren en zich over te geven aan mijn werkwijze? Een werkwijze die het verhaal even laat voor wat het is en waarin even geen beroep wordt gedaan op het verstand? We gaan aan de slag.
Na een half uurtje komen we beiden tot de conclusie dat hij waarschijnlijk iets anders nodig heeft. Hij bedankt me dat ik het met hem heb willen proberen. Ik bedank hem voor hetzelfde. En ik hoop oprecht dat hij iets gaat vinden wat hem verlichting kan geven. Het is een zware last om te dragen.
Tot mijn verbazing belt meneer mij de volgende middag weer op. Met ontroering in zijn stem, vertelt hij me dat hij vanochtend toch iets anders is opgestaan dan anders. Hij vraagt zich af of dat misschien toch door de behandeling komt. Wauw, ik word er even stil van. Ook ik voel me geroerd. Onze volgende afspraak is over twee weken. Wordt vervolgd.