Rebecca herinnert zich erg weinig van haar kindertijd. Als ze aan die tijd terugdenkt, voelt ze vooral dat wat ze gemist heeft; de aandacht van haar ouders. Zij hadden weinig tijd voor haar. Zoals ieder kind wilde Rebecca graag aandacht van haar vader en moeder, maar als middenstanders in de naoorlogse jaren waren ze vooral heel druk met hun winkel en bedrijf. Ze heeft haar papa en mama gemist en voelde zich vaak alleen.

Haar moeder is helaas een paar jaar geleden overleden, maar haar vader leeft nog. Wat haar vandaag de dag nog steeds pijn doet, is dat ze zich nog altijd niet gezien voelt door haar vader. “Pfff, ik ben nu 54 jaar. Ik dacht dat ik daar toch wel klaar mee was, maar blijkbaar moet ik er nog iets mee.”

Rebecca is zeker niet de enige die worstelt met dit thema. Blijkbaar is het iets universeels. Hoe oud we ook worden, dit verlangen om gezien te worden door onze vader en moeder blijft. Ook als we zelf al lang volwassen zijn. En de pijn die daarmee gepaard gaat, blijven we voelen.

Als ik hoor dat een cliënt nog iets verlangt van een ouder, dat er als het ware nog een claim ligt op iets wat hij of zij had moeten krijgen maar niet heeft gekregen, dan stel ik voor om een klein ritueel uit te voeren dat bekend staat als ‘het aannemen van je ouders’. Meestal doen we dat bij de paarden, zodat we aanvullende informatie krijgen over dit thema uit het systemische veld.

Een week nadat we dit kleine ritueel hebben gedaan, stuurt Rebecca me een appje en ik glimlach; de afgelopen week heeft haar vader al twee keer uit zichzelf contact met haar heeft gezocht. Ze wordt gezien.